Θέση: Κουκούλι Ζαγορίου

Βασικό χαρακτηριστικό του κτιρίου είναι το μεγάλο πάχος των τοίχων και ο τρόπος δόμησης χωρίς συνδετικό κονίαμα (ξερολιθιά), με πυκνές ξυλοδεσιές. Άλλα χαρακτηριστικά είναι τα μικρά σχετικά ανοίγματα και η στατική αντιμετώπιση της στέγης από ντόπια σχιστόπλακα, η οποία δεν είναι κρεμαστή με ζευκτά αλλά στηρίζεται σε χοντρά δρύινα δοκάρια, ενδιάμεσους τοίχους και υποστυλώματα.

Μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε, σύμφωνα και με την κατάταξη του Λαζαρίδη, ότι πρόκειται για μία «θυγατέρα», κτίριο δηλαδή του τέλους του 18ου ή των αρχών του 19ου αιώνα.Στα κατεστραμμένα επιχρίσματα διακρίνονται ίχνη από τοιχογραφίες (φρέσκα) με διακοσμητικά μοτίβα.

Η τοιχοποιία έχει διαβρωθεί από την εισροή των νερών της βροχής και παρουσιάζει ρωγμές και μεγάλες, μη αναστρέψιμες, αποκλίσεις από την κατακόρυφο.  Προκειμένου να οι εργασίες επισκευής και ανακατασκευών να χρηματοδοτηθούν με ευνοϊκούς όρους, το κτίριο προτάθηκε προς χαρακτηρισμό ως μεμονωμένο μνημείο, παρά το γεγονός ότι η περιοχή του Ζαγορίου διέπεται από  καθεστώς προστασίας.