Θέση: Οδός Ανεξαρτησίας, Ιωάννινα

Τα περισσότερα καταστήματα της οδού Ανεξαρτησίας είναι διώροφα στενομέτωπα κτίρια με μεγάλο βάθος. Ο τύπος αυτός διαμορφώθηκε από τις διαδοχικές κατατμήσεις των ιδιοκτησιών, το απαραίτητο πρόσωπο για την λειτουργία της επιχείρησης και τις κατασκευαστικές δυνατότητες για κρεμαστές στέγες και τοξωτά ανοίγματα στις όψεις. Συνήθως ο όροφος αποτελούσε κατοικία του ιδιοκτήτη ενώ αργότερα είχε χρήση αποθήκης.

Το κατάστημα είναι κατασκευασμένο γύρω στα 1860 και σύμφωνα με το σχέδιο πόλης έπρεπε να ρυμοτομηθεί σε μία ζώνη δύο περίπου μέτρων, κατά μήκος, για τη διάνοιξη της οδού Δούλη. Το πρόβλημα της αποκατάστασης του συνόλου και ειδικότερα της επισκευής του ρυμοτομούμενου τμήματος αντιμετωπίστηκε με αντίστοιχη έγκριση της Επιτροπής Αρχιτεκτονικού Ελέγχου. Στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού και ακολούθησε σχετική τροποποίηση του σχεδίου πόλης. Σήμερα είναι επίσης χαρακτηρισμένο από το Υπουργείο Χωροταξίας.

Ο όροφος χρησιμοποιείται σαν αρχιτεκτονικό γραφείο, με τη διαμόρφωση ανεξάρτητης πρόσβασης. Το ισόγειο, με την όψη σε μικρή υποχώρηση για την ανάδειξη της καμάρας, φιλοξενούσε παλιότερα εμπορικές χρήσεις ενώ σήμερα λειτουργεί σαν εστιατόριο. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα κτίρια του ιστορικού κέντρου στο οποίο μετά την αντιμετώπιση όλων των πολύπλοκων διοικητικών διαδικασιών έγινε δυνατή η αποκατάσταση και επανάχρηση, κυρίως του ορόφου.

Τα δύο κτίρια που βρίσκονται σε επαφή είναι επίσης διώροφα στενομέτωπα και έχουν υποστεί πρόχειρες επισκευές. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο χειρισμός των όψεων οι οποίες έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία.

Το στέγαστρα από αυλακωτή λαμαρίνα είναι τοποθετημένα με αρνητική κλίση. Η διάταξη αυτή ήταν υποχρεωτική για να αποφεύγεται η καταστροφή του ασφαλτοτάπητα καθώς η οδός Ανεξαρτησίας ήταν ο πρώτος δρόμος των Ιωαννίνων που ασφαλτοστρώθηκε. Την δεκαετία του ’60 με την διεύρυνση της χρήσης του οπλισμένου σκυροδέματος ο πρόβολος αποτέλεσε στοιχείο ταυτόσημο της προόδου.

Σε μερικά κτίρια έγιναν προσθήκες προβόλου που χρησιμοποιήθηκε σαν και σαν εξώστης του ορόφου, στο πλαίσιο γενικότερης αναδιάρθρωσης της όψης. Η συνηθέστερη πρακτική ήταν η ξύλινη ή πλαστική επένδυση του μεταλλικού στεγάστρου.

Το τοξωτό άνοιγμα αποτελούσε ανέκαθεν λειτουργικό παρά μορφολογικό στοιχείο με το τύμπανο καλυμμένο από ξυλόπηκτο τοίχο και τη διαμόρφωση μικρών ή καθόλου ανοιγμάτων άσχετων με τη γεωμετρία της καμάρας, η οποία συχνά καλύπτεται από την επιγραφή.

Σε κάθε περίπτωση η μορφολογική υποβάθμιση της στατικής λειτουργίας της όψης αντανακλά την αναπαράσταση του μοντέρνου καταστήματος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 οπότε η αναπαράσταση του παραδοσιακού αρχίζει να υπερισχύει με αντίστοιχους χειρισμούς αποκάλυψης της γεωμετρίας και κυρίως της κατασκευής.