Θέση: Αμπελόκηποι, Ιωάννινα

Η αντιπαροχή για το αρχιτέκτονα αποτελεί μια δραστηριότητα στην οποία λειτουργεί ως ενδιάμεσος ανάμεσα στους ιδιοκτήτες και τον κατασκευαστή.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η οικονομική σχέση κατασκευαστή-ιδιοκτητών που εκφράζεται με το γενικό ποσοστό αντιπαροχής υλοποιείται σε δύο ανεξάρτητα κτίρια. Το κτίριο Α’, του κατασκευαστή, διακρίνεται από μια σχετικά σαφή διάρθρωση κατόψεων που στοχεύει στις οικονομικές δυνατότητες των μελλοντικών αγοραστών.

Στο κτίριο Β΄, οι κατόψεις εκφράζουν την απαίτηση των πέντε συνιδιοκτητών για κατανομή των επιμέρους ποσοστών όχι μόνο στο μέγεθος των κατοικιών αλλά σε όλα τα μετρήσιμα, κατά ΓΟΚ, μεγέθη του κτιρίου δηλαδή εξώστες και ημιυπαίθριους.
Αντανακλούν επίσης τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις προθέσεις για μελλοντικές οριζόντιες ή κατακόρυφες συνενώσεις διαμερισμάτων και αναδιαρθρώσεις χώρων σύμφωνα με τον οικογενειακό τους προγραμματισμό.

Η ελληνική πολυκατοικία δεν ακολουθεί την πειθαρχημένη οργανωτική προσέγγιση του μοντερνισμού. Αφετέρου η εγκατάσταση μιας αταξίας ως έκφρασης της διαφορετικότητας των ενοίκων δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο σχεδιασμού καθώς προκύπτει ανεξέλεγκτα από το καθεστώς συνιδιοκτησίας.

Η αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα του χώρου στάθμευσης και η αντίστοιχη κανονικότητα του κατασκευαστικού κανάβου, παρέχει στο μελετητή διαπραγματευτική και τεχνική διέξοδο στην αντιμετώπιση του κοινωνικού, κατά βάσιν, συνθετικού προβλήματος.